veerkracht.online

een online platform over de Joodse jeugdbeweging in het Nederland van kort na de Tweede Wereldoorlog

Liba Maimon

Jeruzalem, vriendin

 

Uit haar toespraak op Mariannes begrafenis.

 

Een jaar geleden hebben wij, je voormalige collega’s van de afdeling voor externe relaties van de Hebreeuwse Universteit, je verjaardag gevierd. We hadden de traditie om de jarige uit te nodigen in een restaurant. Marianne was de enige die voor alle aanwezigen een klein cadeautje meebracht om ze te bedanken. Ze wist altijd de juiste geste te maken. Niemand anders dacht daaraan.

Je vertelde ons een jaar geleden dat je een operatie moest ondergaan. We konden niet vermoeden wat voor een jaar je te wachten stond. Je vertelde mij alleen dat je niet van plan was je dat jaar in te schrijven voor de cursussen van Yad Ben Zvi over de Joodse geschiedenis en elders over kunstgeschiedenis. Daar hadden wij jarenlang samen aan deelgenomen.

We hebben tien jaar samen op de universiteit gewerkt. Ik zal nooit vergeten dat we daar twee dagen voor Pesach een gast uit Engeland hadden. De universiteit was al gesloten. Ik wist hoeveel je nog moest voorbereiden voor het feest. Je stond erop dat je die dag zou werken. Zo was je nu eenmaal. Men kon altijd op je rekenen. Je was een voorbeeld voor ons allen.

Marianne met haar collega’s/vriendinnen van de Hebreeuwse Universiteit tijdens een verjaardag. Van links naar rechts: Ilana Slyper. Toma Kozov, Liba, Lina Fischer en Marianne

Vijftien jaar lang hebben we samen op maandagochtend dezelfde cursussen gevolgd op Yad Ben Zvi. We gingen ook samen op door Yad Ben Zvi georganiseerde binnenlandse en buitenlandse reizen. Manfred paste daarvoor zijn agenda aan. Tot recentelijk vroegen medecursisten hoe het met je ging. Je was stil en bescheiden. Toch vergat niemand je. Een collega zei: ‘Ze is aristocratisch.’ Dat was het juiste woord.

Je was een goede echtgenote voor Manfred. Je liet voor hem allerlei dingen staan. Hij kwam voor jou op de eerste plaats. Je was een fantastische moeder en grootmoeder. Je gaf je kinderen en kleinkinderen altijd voorrang. Ik weet hoe vaak je lessen of reizen hebt opgegeven als je gevraagd werd om babysitter te zijn. Je deed dat zonder er twee keer over na te denken. Ik wil er niet aan denken dat we aanstaande zondag je verjaardag niet kunnen vieren.

Je nagedachtenis zij tot zegen.